قرن ها است که خانواده های یهودی با تدوین اسناد پایان زندگی به نام تزاواوت یا «وصیت نامه های اخلاقی»، اصول اخلاقی و ارزش های انسانی را به فرزندان خود منتقل کرده اند. همان طور که یک وصیت نامه قانونی به فرد این امکان را می دهد که اموال و دارایی های خود را به وراث واگذار کند، یک وصیت نامه اخلاقی به نویسنده فرصتی می دهد تا ثروت خرد خود را با آیندگان به اشتراک بگذارد و این می تواند شامل درس هایی شود که در طول عمر آموخته است، نقاطی که معنای زندگی خود را در آن ها پیدا کرده است و آنچه ممکن است عزیزانشان در آینده با آنها روبرو شوند.
به طور سنتی، وصیت نامه های یهودی شامل مواردی از جمله دستورالعمل های دفن، بدهی ها و تعهدات پرداخت، درخواست هایی برای انجام سنت های مذهبی خاص توسط اعضای خانواده، و مواردی اینچنینی است. اما وصیت نامه های اخلاقی کمتر در مورد مال و اموال هستند و بیشتر در مورد انتقال خرد یا آرزوها یا صرفاً مرور زندگی خود هستند. آنها اغلب به صورت نامه نوشته می شوند و خطاب به فرزندان هستند، اما می توانند اشکال مختلفی داشته باشند.
منشا وصیت اخلاقی
در زمان های کتاب مقدس، وصیت نامه های اخلاقی اغلب آموزنده بودند و به ثبت خواسته های نهایی شخص تبدیل می شدند. تالمود (سیستم مذهبی آموزش یهودیت) حاوی ارجاعاتی به وصایای اخلاقی شفاهی یا دستورات بستر مرگ به جا مانده از حکما و دانشمندان است. هنگامی که خاخام الیزر، محقق برجسته تالمود، در حال مرگ بود، از شاگردانش انتقاد کرد که از فرصت هایی که برای یادگیری از او داشتند استفاده نمی کردند. هدف او این بود که شاگردانش را حتی پس از مرگش به یادگیری از آموزه های او سوق دهد. همچنین در قرون وسطی، وصیت نامه های اخلاقی به طور خصوصی در میان خانواده ها به اشتراک گذاشته می شد. یکی از مشهورترین وصیت نامه های اخلاقی از این زمان توسط پزشک و دانشمند یهودی اسپانیایی، یهودا بن تیبون، به پسرش، سامویل، زمانی که در قرن دوازدهم در فرانسه درگذشت، نوشته شده است. این وصیت نامه بیش از 50 صفحه است و طیف وسیعی از موضوعات را پوشش می دهد.
وصیت نامه های اخلاقی در طول هولوکاست و پس از آن
زیپورا بیرمن، یکی از اعضای زیرزمینی یهودیان در محله یهودی نشین بیالیستوک در لهستان، قبل از مرگش در سال 1943 وصیت نامه ای اخلاقی برای نسل های آینده یهودیان به جای گذاشت. یادداشت های بیرمن، که پس از جنگ کشف شد، شامل فراخوانی برای اقدام برای «انتقام، انتقام، بدون رحم، بدون احساسات» بود. یاد واشم، موزه و یادبود هولوکاست در اسراییل، شامل تعدادی وصیت نامه اخلاقی از یهودیان قبل از کشته شدن به دست نازی ها است. مانند وصیت بیرمن، بسیاری نیز خواستار انتقام هستند. برخی دیگر از والدین خود تشکر می کنند و برخی درخواست دفن مناسب یهودیان و ابراز عشق بی پایان به خدا می کنند.
پس از هولوکاست، وصایای اخلاقی ابزاری برای کمک به نسل های آینده شد تا بفهمند چگونه یهودیانی که جان سالم به در برده اند، علی رغم رنجی که متحمل شده اند، به ایمان خود پایبند بوده اند. امروزه، برخی از یهودیان سکولار از این رسانه استفاده می کنند تا به فرزندان خود بفهمانند که چرا آنها معتقدند ارتباط با جامعه یهودی مهم است، حتی اگر یهودیت در مرکز زندگی آنها نباشد. برای نمونه هایی از وصیت نامه های اخلاقی نوشته شده توسط یهودیان معاصر آمریکا، به وصیت نامه های اخلاقی خاخام جک ریمر و دکتر ناتانیل استمپفر و نحوه تهیه آنها مراجعه کنید.
جهانی بودن وصیت نامه های اخلاقی
بری بینز نویسنده، در کتاب خود وصیت نامه های اخلاقی: نشان می دهد که متون مسیحی همچنین حاوی وصیت نامه های اخلاقی کلامی هستند. او به یوحنا 15-17 اشاره می کند که بازگویی توصیه ها و لطف عیسی به پیروانش است. بینز تصدیق می کند که اصطلاح «وصیت نامه اخلاقی» منشا نامشخصی دارد، اما تفسیر خود را از این نام ارایه می کند: «با رایج تر شدن خط، وصیت نامه هایی کشف شدند که حاوی «آموزه های پدران» بود. در حالی که وصیت نامه های قانونی دستورالعمل هایی را در مورد اینکه با دارایی های مادی چه باید کرد، ارایه می کردند، بخش های «اخلاقی» حاوی دستورالعمل هایی در مورد چگونگی داشتن یک زندگی اخلاقی و درست بود. وصیت نامه های قانونی تکلیف اموال را مشخص می کنند در حالی که وصیت نامه های اخلاقی، ارزش ها را به به نسل های بعد منتقل می کنند.»
نوشتن وصیت نامه اخلاقی بخش مهمی از مراقبت های پایان زندگی در آسایشگاه ها است، به طوری که بسیاری از پرستاران آسایشگاه یا مددکاران اجتماعی بیماران خود را تشویق می کنند که یک وصیت نامه بنویسند. وصیت نامه اخلاقی معمولاً به نفع اعضای خانواده پس از فوت والدین یا پدربزرگ و مادربزرگ است، فرآیند پویش میراث خود و آنچه که فرد بیش از همه برایش ارزش قایل است، می تواند تجربه ای عاطفی و شفابخش برای فردی باشد که با میراث خود کنار می آید. طرفداران وصیت نامه های اخلاقی می گویند که نوشتن وصیت نامه اخلاقی برای نویسنده می تواند به همان اندازه ارزشمند باشد که خواندن آن برای مخاطبان مورد نظرشان. پزشکان و سایر متخصصان مراقبت های تسکینی، اغلب به بیماران پایانی خود پیشنهاد می کنند که با نوشتن وصیت نامه های اخلاقی به لحظات پایان زندگی خود آرامش ببخشند.
دریافت و خواندن وصیت نامه اخلاقی
نوشتن وصیت نامه اخلاقی می تواند چالش برانگیز باشد و به همین ترتیب، خواندن وصیت نامه اخلاقی همیشه پس از مرگ یک عزیز کار آسانی نیست. ریمر و استمپفر احساس دریافت وصیت نامه اخلاقی را این گونه توصیف می کنند: «مانند خواندن نامه ای عاشقانه است و حس شبیه کنجکاوی یا شنیدن یک مکالمه صمیمی را به وجود می آورد.»
چگونه می توانم یک وصیت نامه اخلاقی بنویسم؟
وصیت نامه های اخلاقی اسناد قانونی نیستند، بنابراین می توانند هر شکلی که نویسنده بخواهد را داشته باشند. در بیشتر موارد، آنها نوشته یا تایپ می شوند، اما می توانند به طور گسترده از طریق پلتفرم های ویدیویی و رسانه های اجتماعی به اشتراک گذاشته شوند. وصیت نامه اخلاقی ممکن است حاوی عکس یا تصویر باشند. آن ها می توانند خطاب به فرزندان و نوه های خود، به یک دوست، یا هر کسی که فکر می کنید باید آن را بخواند، باشند. هیچ الگویی برای وصیت نامه های اخلاقی وجود ندارد. با این حال، تعدادی از خاخام ها، کنیسه ها دوره هایی را در زمینه نوشتن وصیت نامه های اخلاقی ارایه می دهند.
اگر شخصی در آستانه مرگ به تنهایی قادر نباشد یا علاقه ای به نوشتن وصیت نامه اخلاقی نداشته باشد، کارکنان آسایشگاه می توانند وارد عمل شوند و با وصیت نامه های اخلاقی شفاهی به بیماران خود کمک کنند. اینها مکالمات بدون قضاوت و بدون تهدیدی هستند که مددکاران اجتماعی یا کشیشان با بیماران در حال مرگ دارند که یا با صدا یا تصویر ضبط می شود یا به سادگی پس از صحبت با بیمار نوشته می شوند.
